- procer
- prŏcer, ĕris, in sing. only Juv. 8, 26, and Capitol. Max. 2; prŏcĕres, um (anteclass. collat. form prŏcus, i, in the gen. plur.:I.
procum patricium in descriptione classium quam facit, Serv. Tullius, significat procerum,
Fest. p. 249 Müll.; cf.:jam (ut censoriae tabulae loquuntur) fabrum et procum audeo dicere, non fabrorum et procorum,
Cic. Or. 46, 156 ), m. [pro and root kar- of creo; cf. procērus].Lit., a chief, noble; plur., the leading men, chiefs, nobles, princes (class.; syn.: primores, optimates, primi): scindunt proceres Pergamum, the Grecian chiefs, princes, * Plaut. Bacch. 4, 9, 130:II.audiebam nostros proceres clamitantes,
Cic. Fam. 13, 15, 1:Latinorum,
Liv. 1, 45, 2:Etruscorum,
id. 2, 10:ego proceribus civitatis annumeror,
Tac. A. 14, 53:Caecina Largus e proceribus,
Plin. 17, 1, 1, § 5:delectos populi ad proceres,
Verg. A. 3, 58:castrorum,
Luc. 7, 69:in procerum coetu,
id. 8, 261; Juv. 2, 121; 3, 213:proceres rerum,
Sil. 11, 142.— Transf., of bees:procerum seditio,
Col. 9, 9, 6.—In sing.:agnosco procerem,
Juv. 8, 26:in pueritiā fuit pastor nonnumquam et procer,
a leader, captain, Capitol. Max. 2.—Trop., the foremost or most celebrated men, the masters in an art, science, etc. (post-Aug.):proceres artis ejus (medicinae),
Plin. 29, 1, 8, § 26:sapientiae,
id. 7, 30, 31, § 112:gulae,
id. 9, 17, 30, § 66:indicatis in genere utroque (pingendi) proceribus,
id. 35, 11, 40, § 138.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.